πολλὰ τὸ δαιμόνιον δύναται, κἂν ᾖ παράδοξα:
τοὺς μικροὺς ἀνάγει, τοὺς μεγάλους κατάγει:
καὶ σοῦ τὴν ὀφρὺν καὶ τὸν τῦφον καταπαύσει,
κἂν ποταμὸς χρυσοῦ νάματά σοι παρέχῃ.

οὐ θρύον, οὐ μαλάχην ἄνεμός ποτε, τὰς δὲ μεγίστας
ἢ δρύας ἢ πλατάνους οἶδε χαμαὶ κατάγειν.

— Paton edition